Tanıdık geldi mi?
Çoğu zaman içimizden defalarca geçmiş ve her seferinde susturduğumuz; bazen bir iç ses, bazen de bir dış sestir bu cümle...
Toplum görüşü, elalem görüşü, anne baba görüşüne karşı sabret, sesini çıkarma öğütlerine uyup, hadi buna da sabır dedirten durumları içerir bu cümle...
Kişilerin mutsuzluğunu kabul etmediği için yerinden hareket edemediği bir fare kapanıdır bu cümle...
Kişi farenin dönüp durduğu aynı döngüde, kendini ikna çabası içinde mutsuzluğunun mutluluğunu arar. Fakat bulamaz. Yine de arar.
Neden mi? Çünkü korkar.
Yeniden başlamaya korkar.
Cesaret etmekten korkar.
Elalemden korkar.
Yalnızlıktan korkar.
Yaşamını boşa geçmiş gibi hissetmekten korkar.
Çocuklarına haksızlık etmekten korkar.
Güvensiz hissetmekten korkar.
Çünkü biz kabul etmesek de, bizi aynı yerde tutan; güvensizlik içindeki güvenliktir.
Güven, karanlığın konforudur burada.
Mutsuzluğun yumuşak minderidir.
Hareketsizliğin, ataletin örtüsüdür.
Peki ne yapmalıyım?
İşte bunu sorduğun zaman gerçek yolculuk başlar.
Oya Şafak
www.ruhumveben.com.tr
@ruhum.ben