Sağlıklı sınır tanımının, ebeveyn-çocuk tarafına bakalım.
Buradaki ebeveyn-çocuk ilişkisinde, çocuğu yedi yaşından büyük olarak düşünebiliriz. Yani artık birçok konuda kendi kararlarını verebilecek yaştadır.
Çocuklarımızı sevmek ve korumak, onların bizim her söylediğimizi yapması gerektiği anlamına gelir mi?
Aynı biçimde, anne babamızı sevmek ve iyi evlat olmaya çalışmak, onların her söylediğini yapmamız anlamına gelir mi?
Bu sözdeki "yetişkin olarak" kısmına bakarsak; biz kendi hayatımızı -yetişkinliğin tanımı gereği- kendimiz kurmak ve -sorumluluğunu alarak- yönetmek durumunda isek, ebeveynlerimizin onayından ve neyi nasıl yapmamız gerektiğine dair görüşlerinden de büyümüş, özgürleşmiş olmalıyızdır. Bu noktada, onlara kendimizi onaylatmak ya da anlamalarını beklemek bile bizi olumsuz bir duruma düşürebilir. Anne babamız dahi olsa, ne düşündüğü ya da yaptığı değil, bizim -konu her neyse- ne düşünüp yapacağımızdır.
Aksi taktirde, ebeveynlerimizin bize biçtiği hayatı, yedi yaşımızdan önce bize sorulmadan alınıp giydirilen kıyafetler gibi üzerimizde taşırız. Bu noktada aidiyet ve hayatına sahip çıkmaktan bahsedemeyiz. Biz artık onların bir projesi olmuşuzdur ve belki de işimize böylesi geliyordur. Nihayetinde kalkıp yürümeye başlamadan önce buraya bakmak kıymetli, diye düşünüyorum.
Oya Şafak
www.ruhumveben.com.tr
@ruhum.ben