Günlerden Pazar. Rutin bir Pazar gününün getirdikleri içinde mutfakta pırasalı börek ve kapuska yaparken fark ettiğim şeyler çok çarpıcı geldi ve hemen kaleme almak istedim. (Şimdi okuyanlar ne alaka diyecekler😊)
Lahana ve pırasa her ikisi de katmer katmer birbirinin içine geçmiş yaprakları sayesinde üstlerinde bir çürüme olsa da uzun süre yaşamlarını alt kısımlarına geçirmeden sürdürebiliyorlar. Tıpkı bizler gibi..
Bizlerin yaşadığı hayatlardan ne farkı var ki?
Üstte yaşanan bir sürü olaylar, altta hareketsiz insanlar.
Üstte maskelenmiş yüzler, altta yaşanan acılar.
Üstte ayrışmaya çalışırken, altta konfordan ayrılmak istemeyen samimiyetsiz bir ilişkiye kendi mahrum kılan yapılar.
Lahana ve pırasa, üstten çürümüş yapıları ayıkladıkça altta lezzet verecek özü ulaşılırken. Bizler kendi üstümüzdekini çıkarma, soyma cesareti olmadığı için özümüze bu kadar uzağız.
İnsanın, kendini tanıma sürecinde, tıpkı lahana ve pırasa örneğinde ki gibi soyunmayı göze alarak cesaret ve samimiyet içerisinde kendi yolculuğunu şekillendirmesi lazım. Ve insanın kendi üstündeki kabuklarını soymasına yardımcı yoldaşlar gerekmektedir.
Biz terapist ya da eğitmenlere düşen, kendini tanıma yolculuğunda teker teker kabuklarından soyunarak, ilerlemek isteyen kişilere yoldaşlık etmeyi bilmektir. Akıl vermek, yol bu demek yerine, yolu kendilerinin bulmaları için rehberlik etmemiz gerekmektedir. Tıpkı lahananın ve pırasanın üstlerindeki kabukları soymaya bir el lazımsa, bizlerinde kendini bulma yolculuğunda bir ele, bir yoldaşa ihtiyacımız vardır.
Gerçek lezzet kabuğun altındaki özdedir. Üstteki çürümüş diyerek o yapıdan vazgeçip lezzete ulaşmaktan vazgeçmek yerine altta ki özün lezzetinin inancı ile kabuklarımızı teker teker soyarak yolculuğumuzu sürdürebiliriz.
Hayat, kabukların altındaki özüne ulaşmak isteyen herkes için biz lezzettir.
Oya Şafak
www.ruhumveben.com.tr
@ruhum.ben