"Birbirini dış görünüşüne bakıp, farklı gören ama tek olduğunu bilmeyen; ben diyim bir avuç, sen de bir dünya deniz kabuğu varmış kumsalda. Bütün gün öylece durur beklermiş bu kabuklar. Gece güneşi, gündüz de geceyi beklermiş ve düşünürlermiş, denize nasıl geri döneriz diye. Deniz onların asıl eviymiş, orada özgürce hareket edebilirler ve ne isterlerse, nerede isterlerse olabilirlermiş. Ama kumsalda, kimi zaman yakıcı güneşin, kimi zaman da sert esen rüzgarın altında çaresiz beklerlermiş. Denizin yakında olduklarını bilmelerine rağmen beklemenin dışında bir şeyin sesini duyamaz olmuşlar. Biz denize varamıyorsak, deniz bizi alsa, diye içlerinden geçermiş. O bizi almazsa nasıl yaklaşıcaz yuvaya..."
Bir masal anlatayım istedim kendime.
İçinde ben olsun, sen ol ve biz olalım..
Dışardaki her şey var olsun, biz hep beraber olalım, bir olalım.
Dinleyelim birbirimizi..
Masala ben başlayayım, sen kaldığım yerden öyle devam et ki, bunu yazanın iki kişi olduğu anlaşılmasın.
Beni senden, seni benden ayıran düşünceler; yine birleştiren farklılıklarımız olsun.
Ve biz o farklılıklarımızla zenginleşip büyüyelim.
Büyüyelim ki, iki kişiden birleşen ve sevgiyle evrimleşen bir dünyaya yol açalım.
Sen beni, ben seni; ikimiz birbirimizi bulalım birbirimizde ve biz örnek olalım bizden sonra gelenlere.
Sevgiyle farklılıklar yol bulur.
İki kalbin arasındaki köprü şefkati ve varlığı sunar.
Sen ve ben, ikimiz.
Beraber, biriz💚
Oya Şafak
www.ruhumveben.com.tr
@ruhum.ben